Twintig paar ogen worden als maar groter en groter en kijken verheugd in het rond. In het oude gebouw van Center of Hope waar ik voor een paar maanden Engelse les mag geven aan Sudanese kinderen, delen we vandaag schooltassen uit met schoolmateriaal. Een groot contrast met het gebouw, het materiaal en het klaslokaal waar ik in Holland gewend ben les te geven.

In Holland verschijnt met een aantal klikken datgene wat ik wil en voorbereid heb op het digibord. De kinderen hebben hun eigen tafel en stoel, materiaal om te schrijven, ruimte om te zitten, mogelijkheid om zich buiten te kunnen bewegen en als leerkracht heb ik de ruimte om les te geven.

Hier, in de 'Center of Hope', heb ik een white board tot mijn beschikking, waar ik op kan schrijven, maar met een slecht werkende stift. Ik moet de kinderen ‘iets hards’ geven om op te schrijven door gebrek aan tafels. Ik kan hen niet fatsoenlijk de letter ‘a’ op laten schrijven omdat ik hen alleen maar krijtjes kan geven. De kinderen zitten stijf tegen elkaar aan op slechte stoelen en ik moet uitkijken dat ik niet op de kleine kindervoetjes stap..

Geen wonder dat de ogen van deze kinderen zo groot werden en dat ze super trots zijn met een tas vol met belangrijke benodigdheden! Dankbaar zijn we, als 'Center of Hope’, dat van nu af aan de kinderen en hun Sudanese onderwijzers gebruik kunnen maken van de schoolmaterialen, dat de teachers gefinancierd kunnen worden zodat zij les kunnen geven aan de kinderen. En dat we hen zelfs een lunch kunnen aanbieden.

Dit is echter niet het enige wat het Center wil betekenen voor de Sudanese gezinnen. Hope for MENA (Middle East and North Africa) biedt ook hulp aan degenen die ziek, hongerig en gewond zijn en op zoek naar hoop. Aan vrouwen die alleen staan voor de opvoeding van hun kinderen, om met hen te zoeken naar mogelijkheden om zichzelf en hun kinderen te kunnen onderhouden. 

Het is namelijk zo dat veel gezinnen moeten lijden onder erbarmelijke omstandigheden. Onlangs heb ik een aantal gezinnen mogen bezoeken, en helaas moet ik zeggen dat de kinderen ook thuis veel moeten missen. Er is weinig ruimte, weinig of geen meubilair en sommige gezinnen moeten het doen met één maaltijd per dag.We stapten bij een gezin binnen om dit gezin een tas met kleding en voedsel te geven. De moeder zat op het bed met een baby op haar schoot, op de grond zaten de andere kinderen. Vanwege de oorlog kon de moeder niet meer in Sudan blijven en is ze gevlucht met haar gezin. Tijdens een verkeersongeluk heeft ze haar arm verloren en heeft ze blijvend problemen met haar been. Geen mogelijkheid dus om een baan te hebben om zodoende haar kinderen van eten te kunnen voorzien. Een uitzichtloze situatie…

En toch niet… Want, terwijl ze daar zo zat en om haar heen de armoede duidelijk te zien was, gaf ze als antwoord op de vraag of ze iets had om voor te bidden: “Dank God voor wat Hij geeft en dat Hij jullie naar ons toestuurt.” Inderdaad, we willen Hem danken voor wat Hij geeft en dat Hij Hope for MENA mogelijkheden geeft om iets te mogen betekenen voor de naaste in nood.

Graag wil ik u/ jullie vragen dit werk op te dragen in jullie gebeden en de sponsoring financieel te ondersteunen. Zodat we met elkaar iets kunnen betekenen voor deze families.